Douanierspad

Tijdens mijn schooltijd bezocht ik ooit Normandië en sindsdien wou ik altijd eens graag terug gaan. Vijfenzeventig jaar na D-Day leek het lange weekend van Wapenstilstand het ideale moment om terug te keren naar de historische stranden in het Noordwesten van Frankrijk. We kozen het deel van de GR 223, ook bekend als het Douanierspad, uit dat langs de frontlinie loopt waar ooit duizenden dappere mannen aan land kwamen om het Europese continent te bevrijden.

Donderdagmorgen vertrokken we in alle vroegte om tegen de middag aan te komen in het desolate Quinéville, gelegen in het ‘Parc Naturel Régional des Marais du Cotentin et du Bessin‘.

Wandelen langs de D-Day invasiestranden op het Douanierspad

Grote Routepaden

Douanierspad ↔ 112.50 km ↑ 1809 m  ↓ 2022 m GPX

Dag I Quinéville –  Sainte-Mère-Église

Grote Routepaden

↔ 20.81 km ↑ 377 m  ↓ 490 m

John Steele
Sainte-mèr-église

We vertrekken aan het asgrijze kerkje van het gehucht Quinéville en maken meteen kennis met het typische Normandische landschap. Het Douanierspad golft door het groene landschap tussen de zo kenmerkende heggen en weides. We moeten stevig doorstappen want de dag is al half en we hebben een duidelijk doel gesteld. Om elf uur maandagmorgen willen we aan het ‘Normandy American Cemetery and Memorial‘ zijn, zo een 115 kilometer verder op het kronkelende Douanierspad.

De smalle wegen en paden liggen er nat bij, in die mate zelfs dat je soms moeilijk kan spreken over landwegen. Soms zijn het gewoon stromende riviertjes in het landschap. Er is dus regelmatig enige creativiteit nodig om onze weg te vervolgen. Of door het stromende water of door de gemaaide akkers waar we enkeldiep inzakken in de zware kleigrond. Her en der komen we al een herdenkingsmonument van de Tweede Wereldoorlog tegen.

Operation Overlord

Tegen valavond komen we aan in Sainte-Mère-Église. Het vissersdorpje werd op 6 juni 1944 bevrijd door de 82ste luchtlandingsdivisies van het Amerikaanse leger. Aan de kerk hangt nog een dummy ter herinnering aan parachutist John Steele, die met zijn valscherm aan de toren bleef hangen. Toen hij onder vuur werd genomen door de Duitsers overleefde de soldaat door zich dood te houden.

Het wordt donker dus spijtig genoeg kunnen we niet lang blijven in het dorpje, we marcheren verder en zetten enkele kilometers verder onze tarp op in een drassige weide.


Song: The Shores of Normandy by Jim Radford, oorlogsveteraan en ooit de jongste persoon die de Slag om Normandië als soldaat meemaakte op 6 juni 1944.

Dag II Sainte-Mère-Église – Le Grand Vey

Grote Routepaden

↔ 25.47 km ↑ 482 m  ↓ 519 m

Trailstar
Sainte-Mèr-église

Bij het krieken van de dag worden we wakker van de vogels die vrolijk tjilpen. Alles is bevroren maar de opkomende zon kondigt alvast een prachtige dag aan. We eten wat muesli en breken alles op. Tegen negen uur zijn we terug op pad. We zijn duidelijk de waterlijn van de zompige streek overgestoken en deze kant is minder nat.

Gezapig wandelen we verder over het Douanierspad, landwegen wisselen elkaar af met kleine paadjes en rustige betonbaantjes. Er is amper verkeer dus de verharde wegen die we onder de voeten krijgen voelen niet per se onaangenaam aan.

Als we even de weg uit het oog zijn verloren besluiten we een stuk af te snijden door de moerassige weides. Een  dartel ree toont ons de doorgangen door de dichte heggen en al snel zijn we terug ‘en route’. Door de vochtige velden wandelen we richting Normandische kust.

We komen aan bij een stenen monument voor Generaal Leclerc, een schuilnaam om zijn familie te beschermen. Na vele slagen te hebben uitgevochten in Afrika kwam de opperofficier hier aan land met zijn Tweede Pantserdivisie en bevrijde o.a. het bezette Parijs.

Richting Utah Beach

Utah Beach
Utah Beach

Over het winderige strand kuieren we verder en nemen er een kijkje aan de oesterbanken en enkele bunkers die stille getuigen zijn van het verleden.  In de gietende regen komen we aan op Utah Beach, het meest westelijke van de landingsstranden op D-Day. De Amerikaanse 4e Infanteriedivisie kwam er aan land onder leiding van brigadegeneraal Theodore Roosevelt jr., zoon van oud-president Theodore ‘Teddy’ Roosevelt. 

Er is een modern museum en ook een gezellige en vooral warme brasserie in jaren 40 stijl. We haasten ons snel binnen en genieten er van enkele schuimende Pelforth’s en mals gesmoorde kalkoen met camenbertsaus.

Na de stevige maaltijd zetten we onze tocht verder en na nog een kilometer of tien zetten we onze tarp op in het moerassige ‘Parc Naturel Régional des Marais du Cotentin et du Bessin‘ Op een iets hoger gelegen stuk liggen we droog en vallen in slaap met het geluid van duizenden eenden en andere watervogels.

Dag III Le Grand Vey – Isigny-sur-Mer

Grote Routepaden

↔ 27.57 km ↑ 207 m  ↓ 271 m

Douanierspad
Douanierspad

Op dag drie moeten we het ‘Canal de Carentan’ en de rivier de ‘Vivre’, die de grens vormt tussen de Manche en Calvados, over. Dit betekend ook wel redelijk wat verharde wegen vandaag. Via een lange kronkelende betonbaan komen aan de rivier de Douve. We kruisen de stroom over de sluis aan ‘Hell’s Corner’. De waterkering was een strategisch punt en werd fel bevochten door het ‘501st Parachute Infantry Regiment’.

Wij wandelen verder langs het kanaal naar het slaperige stadje Carentan, in 1944 fel bevochten. Vooral de Duitsers leden er zware verliezen. ‘Carentan’ is o.a. een thema in een episode van het oorlogsepos ‘Band of Brothers‘ geproducet door Spielberg en Hanks. (Lees ook ons verslag over Bastogne)

We eten er een heerlijke ‘plat du jour’ met een pichet wijn naast het nu vredige dorpshaventje alvorens verder te trekken.

Van de regen in de drup

Normandie

In de gietende regen kuieren we verder langs het snel stromende kanaal en later door slijkerige wegels en natte betonbanen richting Isigny-sur-Mer. Enkele kilometers voor het boterdorp schuilen we in een ‘Bar Tabac’ die tevens dient als winkel en geïmproviseerd postkantoor. De vadsige eigenaar denk dat we Duitsers zijn en hem niet verstaan… In het Frans roddelt hij met zijn grootmoeder over ons. Dat we denken dat we God zijn en het GSM signaal voor ons wel zou werken terwijl het voor hun niet lukt, dat we vuil en nat zijn enz. Als we een half uurtje en twee schuimende biertjes later overschakelen op vloeiend Frans tegen de waard is de blik op zijn gezicht onbetaalbaar. Plots is hij de ‘vriendelijkheid’ zelve. We krijgen van hem nog een kurkentrekker om onze fles wijn die we kochten mee open te doen en hij zwaait ons uit met alle egards.

Gelukkig werkte het internet dus niet of mijn broer had al een hotel geboekt, in plaats daarvan trekken we terug de kletsende regen in en zoeken ons een zo goed mogelijke slaapplaats. Op een droog stuk pad en met veel teveel verkeerslawaai op de achtergrond brengen we de nacht door. De fles goedkope rode wijn bracht troost.

Dag IV Isigny-sur-Mer – Point Du Hoc

Grote Routepaden

↔ 24.85 km ↑ 445 m  ↓ 433 m

Pointe Du Hoc

Als we opbreken komt het hemelwater al volle bak uit de lucht gevallen, de moraal zakt wat. We eten  vers stokbrood, kaas en geurende salami onder een portaal in centrum van het kerkdorp en drinken warme koffie in de lokale brasserie. Als we terug vertrekken klaart het op. We wandelen het dorp, bekend om de zoete karamellen en goede boter, uit en besluiten na een paar kilometers de variant van de GR 223 Douaniersroute te nemen. De kaart komt hier wel van pas want de variant staat amper aangeduid.

Tegen de middag komen we aan in het kustdorp Grandcamp-Maisy. Het heeft wat een troosteloze aanzicht en het is moeilijk om een deftige eetgelegenheid te vinden. Uiteindelijk treffen we nog een toffe bistro aan de verlaten dijk. We eten er royaal en kopen er nog een fles cider voor later op de avond.

Zonsondergang op de Normandische kliffen

Na de copieuze maaltijd wandelen we een stuk over het strand tot we niet verder kunnen en de steile kliffen opklimmen. Na enkele kilometers zien we in de verte Pointe du Hoc en de kronkelende massa toeristen op de landtong. We hebben het douanierspad nu verlaten maar kozen ervoor om over de steile rotswanden te wandelen en de bezienswaardigheden er mee te pikken. Door de velden komen we aan bij het historische punt.

Pointe du Hoc

In WO II werd dit punt als deel van de Atlantikwall bestreken door Duitse bunkers en kanonnen. De Duitsers hadden zes 155 mm kanonnen geïnstalleerd om de landingsstranden te verdedigen. Op 6 juni 1944, tijdens landing in Normandië, was Pointe du Hoc een doelwit van de geallieerden om de bedreigde stranden te vrijwaren van het dreigende geschut van de 155 mm scheepskanonnen. Deze moeilijke en zware missie werd toevertrouwd aan de US 2nd Ranger bataljon. Er zou 225 man landen op het strand die de kanonnen moesten vernietigen, slecht 90 Rangers overleefden.

De massieve bunkers, het majestueuze uitzicht en de vele bommenkraters zijn indrukwekkend. Het is ons echter wat té druk dus al snel wandelen we verder over de kliffen. Enkele kilometers verder zetten we onze tarp op met een prachtig zicht op Pointe du Hoc en de ondergaande zon. Bij een beker bitterzoete appelcider mijmeren we uitkijkend over de weidse zee over wat hier 75 jaar geleden zich heeft afgespeeld. Als de zon onder is kruipen we voor een laatste keer onder de dons.

Pointe du Hoc
Kamperen met zicht op Pointe du Hoc

Dag V Point Du Hoc –  Amerikaans kerkhof Omaha Beach

Grote Routepaden

↔ 13.79 km ↑ 298 m  ↓ 309 m

Omaha Beach

We staan vroeg op en gaan met stevige tred terug op pad. Via de velden boven de rotsen komen we aan Omaha Beach. We trekken nog wat foto’s bij relicten uit de oorlog en langs de kust trekken we verder langs de verlaten stranden waar ooit zoveel moedige soldaten het leven lieten. Het weer is guur en de regen klets in ons gezicht. We passeren nog een monument in de zee alvorens we aankomen aan de voet van de begraafplaats. We zien een duidelijk ontroerde veteraan met heel zijn Amerikaanse familie, hij moet één van de laatste levende getuigen zijn van D-Day.

Bezoek aan het indrukwekkende Amerikaanse kerkhof

Amerikaanse kerkhof

We bezoeken het indrukwekkende kerkhof met meer dan 9000 witmarmeren kruisjes. De ceremonie voor wapenstilstand is wat teleurstellend met opgenomen geweerschoten en een saaie speech van één of andere Franse gezagsdrager. Maar wapenstilstand is dan ook weer een aandenken aan die andere verschrikkelijke oorlog. Na het bezoek keren we terug naar huis naar de familie en met dank voor de opofferingen die vele hebben gemaakt zover van hun eigen families om Europa te bevrijden.

Map Douanierspad

GPX

Douanierspad Praktisch

Vervoer

Wij reden met de auto mee naar Frankrijk en lieten ons 5 dagen later op pikken, makkelijk dus. Het dichtstbijzijnde station bij Quineville is Valognes, van daar moet je een taxi pakken. Omaha Beach is bereikbaar met de bus naar het station van Caen.

Bewegwijzering GR 223 Douanierspad

GR223

De GR 223 wordt ook wel eens het douanierspad of ‘Sentier des douaniers’ genoemd.

De bewegwijzering op het Douanierspad was over het algemeen goed. Soms namen we een een alternatief die aangeduid stond op de kaart maar in praktijk veel minder goed bewegwijzerd was dan de hoofdweg. Op andere momenten kozen we er zelf voor om op de kaart te lopen omdat we dachten dat dat mooier zou zijn of omdat we bv. langs de kust wilden lopen.

De route is dus goed aangegeven maar een kaart is zeker handig. Wij gebruikten IGN kaarten 1311OT Valoges – Ste-Mère-Eglise Utah Beach en 1412OT Pointe Du Hoc – Omaha Beach.

Je kan het douanierspad nog verder wandelen langs de landingsstrand van Gold-, Juno- en Sword Beach en de kunstmatige haven van Arromanches. Ook in de andere richting is het mogelijk verder te wandelen richting Mont-Saint-Michel en Bretangne.

Weer

NORMANDIE WEER VOOR DEZE WEEK

Bevoorrading & overnachtingen op het Douanierspad

Wij overnachten onder onze tarp in de vrije natuur wat in principe geen probleem is. Doe het wel steeds volgens de wandelcode en laat geen sporen na. Voor de regelgeving i.v.m. wildkamperen kan je deze pagina even lezen. Verder zijn er tal van hotels en B&B’s te vinden in Normandië dat jaarlijks meer dan vijf miljoen toeristen ontvangt. Bevoorraden op deze tocht kan in Sainte-mère-église, Carentan, Isigny-sur-mer en Grandcamp-Maisy. Daarbuiten kom je niet zoveel tegen.

 

 

Boeken & Kaarten

Comment sectie onder de foto’s

Foto’s Douanierspad

Vragen en opmerkingen


Ontdek meer van caersbart.be

Abonneer je om de nieuwste berichten naar je e-mail te laten verzenden.

Geschreven door

caersbart

Hey, welkom op caersbart.be, dit is een persoonlijke webblog om mijn jarenlange outdoor ervaringen te delen en mensen te inspireren. Heb je vragen... shoot! Je kan je me contacteren via info_at_caersbart.be, of via messenger op ons Facebook page fb.com/caersbart.be
© caersbart.be