Bothy

West Highland Way- Mijn zus Lotte schreef deze blogpost over onze ervaring op de West Highland Way

Wie had 23 jaar na het Eurosongfestival van 1992 kunnen denken dat wij 10 dagen lang dapper zij aan zij de melodie van het nummer ‘Highland’ zouden fluiten? Niet dat een zot spontaan idee ons nooit overkomt, maar dit was echt een Yolo (You Only Live Once) eureka moment dat ons overviel  tijdens een zondags familie-hang-moment in de zetel tijdens een wielerklassieker. Zo begon een groot wandelavontuur op de West Highland Way.

Hiking op de West Highland Way, Schotland

West Highland Way plannen

Al snel bleken we allebei ondernemende reisplanners te zijn. Alweer geen nieuws onder de zon, maar het werkte wederzijds aanstekelijk. Van de zoektocht naar de goedkoopste vliegtickets tot geanimeerd overleg over onze overnachtingstactieken. Een duik in spullen die 10 jaar geleden Bart zijn wereldreis overleefd hadden en oerdegelijk materiaal van Lotte haar ‘trooper’ leverden al een goed basisarsenaal op. Bart koos voor een slimme investering in dure wandelsokken. Lotte ging voor het extra comfi slaapmatje.

Met een toch enigszins bang hartje was het afwachten of de ene een crucialere keuze had gemaakt dan de andere. Waar we beide van overtuigd waren is dat lekker eten meenemen een must was. Bart ging inspiratie halen in menig voedselafdelingen van trekkerswinkels en toverde met de hulp van een droogmachine en vacuümtoestel unieke voedselbommen waarvoor we tijdens onze toch meermaals jaloerse blikken kregen op de West Highland Way.

Het verzamelde materiaal leek gigantisch in vergelijking met onze rugzakken. ‘Less is more’ had Lotte op dat moment nog niet helemaal begrepen. Een Flair, een Humo, een grote pot gel en zelfs een muziekboxje is overbodige luxe bedachten we…na de eerste 26 kilometer West Highland Way in de benen.

Dag I Milngavie – Drymen

Engels ontbijt

Met de Belgische frieten nog op de maag werd de eerste broer en zus-riem al meteen aangespannen toen we de eerste slaapplaats van onze trip aanschouwden. In een Easyhotel in Glasgow krijg je waarvoor je betaalt. Weinig. Maar, met een goeie matras en een warme douche voelden we ons toch de koning te rijk, wetende wat ons de volgende dagen te wachten stond.

De volgende ochtend kwamen we rond 9 uur al aan in Milngavie (uitspr: Milngkeejvie – die Schotten kunnen er wat van, they sure do milady!). Het kleine dorpje is het officiële vertrekpunt van de West Highland Way (WHW). Nog snel wat Haggis als ontbijt en wat foto’s als bewijs voor het thuisfront en onze eerste miles (1 mile = 1,6 km) gingen in.

De eerste kilometers

Het duurde geen half uur en we waren al onder de indruk. Yes, het is er echt zo schoon als ze zeggen! Gezegend met flink wat zon en met een ambitieus tempo staken we de eerste lotgenoten frisjes voorbij. Het zien van Bart zijn indrukwekkende verzameling landemblemen van over de hele wereld, liet weinige achterlopers onberoerd.

West Highland WayWildkamperen toegelaten

De startadrenaline was duidelijk al verspeeld bij aankomst op onze eerste wildkampeer locatie langs het meer. De Flair en Humo kwamen in aanmerking voor rituele verbranding. Bij het afzwieren van onze wandelschoenen en sokken verbleekten we allebei.

Een overheerlijke spaghetti met een onbetaalbaar uitzicht op Loch Lomond sterkte ons weer helemaal aan. Van personal space was in ons kleine tentje geen sprake, maar met 16 mile in de benen en het geluid van onze eerste regendruppels op de tent dommelden we toch goed in.

Een pezige vriendelijke Spanjaard op leeftijd zag onze avontuurlijke aanleg en beloofde zich te meten aan onze inspanningen tijdens de hele verder route, zij het in iets comfortabelere omstandigheden zonder rugzak en met overnachtingen op hotel. Waar de meeste WHW-wandelaars de eerste etappe beëindigen gingen wij nog even door. Met ons plan om de tocht op 7 ipv 8 dagen te doen moesten we hier en daar wel wat extra miles vreten op de West Highland Way.

Niet van de geur, maar vooral van het aanzicht van de gigantische blein die Lotte had opgelopen aan haar hiel. Zelfs de twee Duitse kampeerders die naast ons opgesteld stonden zagen het niet goed komen. Hun idee daarover zagen wij dan weer als een extra motivatie om als echte ‘die hards’ het tegendeel te bewijzen. De toon was gezet; de WHW is niet voor sissies.

Dag II Drymen – Rowchoish bothy

west highland way

Bart is een ochtendmens. Niet alleen Lotte ondervond dat, maar ook onze Duitse buren konden uitslapen vergeten. De aanhoudende regen mocht de pret niet bederven. Trouwens, tijdens de eerste beklimming voelden we niet meer of het nu het zweet of de regen was waarvan je doorweekt was. Je moet wel weten, in Schotland spreken ze in het weerbericht niet over regen, maar over ‘showers’. Dat mag je dan ook letterlijk nemen.

Meer en meer groeide het besef dat dit geen ‘walk in the park’ zou worden, maar een heuse uitdaging. Met een gezellig en warm hotel op de weg hadden we het geluk ietwat op te kunnen drogen en met een warm ontbijt achter de kiezen onze tocht verder te zetten. ‘Den Duits’ was trouwens vastberaden dezelfde dagetappe als ons te doen.

Achterblijven op een vrouw met een kanjer van een blaar zou hun ego duidelijk niet kunnen verwerken. 🙂 Het waren trouwens twee vriendelijke jongens, om misverstanden te vermijden.

Dag twee leidde ons langs de oever van het magische Loch Lomond naar een Schotse Bothi. Een Bothi is een opgelapte ruïne die goed genoeg is om avonturiers beschutting tegen weer en wind te geven. Met nog 6 andere trekkers die het een lumineus idee vonden om die nacht daar te verblijven werd het behoorlijk krap op het verharde stuk slaapverhoog. Bart werd wakker met een vreemde teen in zijn neus, maar, we waren droog en een ervaring rijker, zeg maar.

Dag III Rowchoish bothy – Inverarnan

De volgende ochtend had Lotte een eerste peptalk nodig. We konden na een uurtje stappen in de regen halt houden in een hotel vol gepensioneerden. Een Hollandse bomma kon haar ogen niet geloven toen ze mijn afgepeigerde gezicht zag en ons heroïsch verhaal over de overnachting in de Bothi hoorde.

Bart zag hoe Lotte bijval vond in de compassie van de bomma en maande snel aan weer door te gaan. “Den Duits is vroeger dan ons vertrokken Lotte, dus we ‘moeten’ snel weer verder.”, motiveerde hij.

Loch Lomond Bothy
Loch Lomond Bothy

Op dag 3 konden we niet spreken van een wandelpad, maar eerder van een hindernissenparcours. De ruwe rotsachtige oevers vertraagde onze tred aanzienlijk en de soms dunne richels zorgden hier en daar voor spannende momenten. Het leidde af van andere pijnlijke kwaaltjes, maar beproefde voor het eerst ons knieëngestel.

Langs de grotten van Rob Roy en enkele fantastische uitzichten naderden we onze eerste gefaciliteerde kampplaats. Hoe een douche, wasmachine, droogkast, winkel met compeed in de aanbieding en een eetcafé een mens extatisch kunnen maken.

Door onze vroege aankomst zagen we lotgenoten die nog vreemder mankten dan wij twee samen. Zo wisten we dat het nog wel goed zat. ‘Den Duits’ zijn we die dag kwijt gespeeld. We gingen er van uit dat ze het opgegeven hadden en dat we vanaf nu wel degelijk helden waren die zouden doorgaan tot het einde. Ah ja, we waren al in de helft en dus duurde de terugweg even lang als de weg die nog voor ons lag. The point of no turning back. Positief denken is alles.

Dag IV Inverarnan – Tyndrum

West Highland Way

Met propere droge sokken en de nasmaak van serieus vettige ‘matured cheese’ waren we om 07.00 uur alweer op de West Highland Way. Wie het nog niet wist, wees gewaarschuwd, Bart heeft peper in zijn gat. In de volgende 18 kilometer door de regen wandelden we doorheen prachtig groene bossen in heuvelachtig gebied. We gingen door een bizar Indianendorp, passeerden een honesty box, een oud viaduct en een prehistorische begraafplaats.

Lotte vertoonde haar eerste ijl-symptomen. In combinatie met Bart zijn droge humor was de glimlach op onze gezichten nooit ver weg. Het vooruitzicht naar ons eerste echte bed na 3 primitieve nachten hadden daar wellicht ook wel iets mee te maken. Een koppel die deze tocht samen maakt waagt zich aan een relatietest. Broer en zus blijf je hoe dan ook voor altijd.

We komen van ‘hetzelfde fabriekske’ en genoten van onze gelijkgestemde intenties, zoveel was duidelijk. Anyway…de hobbithut…dé hobbithut in Tyndrum, was le-gen-da-risch. Beeld je in: een zachte matras, een verwarming, ijskast én tv op pakweg 10 vierkante meter. Behalve voor een sanitaire stop hoef je je verder niet te bewegen of verplaatsen. Heerlijk!

Dag V Tyndrum – Glencoe

Een pijnstiller achterover en ju, dag 5 werd volle moed ingezet. Na enkele kilometers merkten we dat het een bijzondere dag zou worden. Met een stevig granola-ontbijt tussen de schapen en hun pasgeboren lammetjes in een onbeschrijfelijk landschap, beseften we dat we de echte highlands naderden. Oh ja, ons Highland deuntje ‘waiting…highlands’… ontbrak er weer niet aan. 

Toen we bij Bridge of Orchy onze pezige Spanjaard geniepig uit de taxi zagen stappen en dus ontdekten dat hij toch een beetje foeterde, voelden we ons alweer bevestigd in onze heldendaad: de West Highland Way hélemaal uitwandelen mét rugzak is wel degelijk alleen mogelijk met goeie benen en veel (wils)kracht.

Devil’s Staircase

Wat we verder op onze 32 kilometer-lange dagtrip met eigen ogen mochten aanschouwen was minstens wonderlijk mooi te noemen. We vielen van het ene verbazende vergezicht in het andere. Met panoramafoto’s wilden we de pracht registreren, maar de realiteit was nog adembenemender. Besneeuwde bergtoppen en grillig gevormde uitgestrekte meren en dat zover je met het blote oog kon zien. Waaw!

Het waren lange kilometers, maar zonder twijfel de moeite waard. Iets minder knap was de campingsite naast het skistation van Glencoe. Toch brachten we er de nacht door. Tenslotte slaap je niet elke dag naast een skilift, toch? Bij -2 graden kreeg Bart het beest het die nacht toch wat fris, maar ’s morgens was hij toch net zo opgewekt als gewoonlijk. In die mate dat het zelfs noemenswaardig is.

Dag VI Glencoe – Kinlochleven

West Highland Way

Lotte haar ochtendhumeur was snel vergeten bij een echt Engels theeritueel in een hotelletje bij Kingshouse. Op dag 6 stond de gevreesde Devil’s Staircase op het programma. Geloof de overdreven straffe verhalen niet, Lottie en Bart Maccandle stapten de steile helling op met twee vingers in de neus. De aankomst bij de top geeft je toch weer iets extra. Naast een geweldig uitzicht vinkten we weer een kleine overwinning aan op ons palmares.

Bart had de tweede hobbithut geroken en ging er als een speer vandoor. Een tweetal uurtjes dalen eiste duidelijk het tol van een mens. Zo zagen we zelfs een jonge man (a real ginger) achteruit de berg af wandelen om de pijn iets dragelijker te maken. We vragen ons nog steeds af of hij het volgende uur naar het dal gehaald heeft.

Bij aankomst voelden we ons nog fit genoeg voor een handwasje en installeerden we ons voor de tweede overnachting in een geniale hobbithut. We lieten ons gaan in de lokale supermarkt en verkneukelden ons met het uitzicht op lotgenoten die het moesten doen met een schamel tentje. Zo zijn we dan ;-)…

Dag VII Kinlochleven – Fort William

Fort William

De laatste dag en het einde van onze voorraad pijnstillers. De etappe van 26 kilometers startte met een steile beklimming van minstens een uur. Goeiemorgen! De magische granola tankte onze stilaan uitgeputte lichamen telkens weer bij. De highlands lieten we beetje bij beetje achter ons.

De omgeving leek weer op die van de start van onze tocht. Meer bloemen, maar ook terug meer mensen onderweg. We fantaseerden over onze aankomst. Over hoe het zou voelen en wat we zouden zingen. We kozen voor ‘So glad we made it’ van Barry Manilow als overwinningslied.

Het oorspronkelijke idee om de dag na aankomst de Ben Nevis (hoogste berg van Schotland) te beklimmen was ons voor vertrek wellicht te binnen geschoten in een waanzinnige vlaag van onbezonnenheid. De keuze om de twee laatste kilometers naar onze youth-hostel te wandelen bracht ons even in verleiding, dat geven we toe. Maar we hebben ons er niet aan laten vangen.

We zouden doorgaan tot het einde. Het officiële eindpunt was ons enige doel. De aankomst was iets minder uitbundig dan we ons hadden ingebeeld. Het vet was van de soep, maar de overwinnings-pint in de pub smaakte als geen ander. En effectief, we waren allebei ‘So glad we made it’!

Conclusie

Nog wildere verhalen dan hier neergeschreven horen bij een kampvuur waar je je de volgende dag weinig van herinnert. Over de volgende dagen in Schotland kunnen we dan ook best beknopt zijn. Dat Bart een geluidsopname heeft gemaakt van een snurkende bompa in zijn kamer is echt waar. Dat de treinrit van Fort William naar Glasgow bij de mooiste ter wereld hoort, is ook niet gelogen.

Dat Britten op een zaterdagavond echt los gaan evenmin. Ons dagje Edinburgh bracht ons van ‘the longest mile’ naar Lottie’s loudest drunken smile. Het was een geweldig avontuur van een broer en een zus. Voor altijd én voortaan met een onvergetelijke mooie herinnering voor het leven.  Cheers mate! De West Highland Way was een prachtige belevenis, waar gaat de volgende trip naartoe?

Lotte Maccandle

Map

GPX

West Highland Way praktisch:

Vervoer

We vlogen met Brussels Airlines voor 230 Euro h/t naar Schotland, Edinburgh (prachtige stad). Bij aankomst namen we meteen een expressbus naar Glasgow. De bussen staan aan de ingang van de luchthaven en rijden snel en rechtstreeks naar Glasgow. In Glasgow overnachten we in het Easy hotel. Goedkoop en vlak bij busterminal en treinstation. De volgende dag een korte treinrit naar Milngavie waar we ’s ochtends de tocht begonnen.

Wandeling

De hike duurde zeven dagen en we wandelden ongeveer 156 km. Overnachten deden we een paar keer in de tent in het wild en één keer op een camping, twee keer in een hobbit house (soort tuinhuisje) en één keer in een Bothy.

We wandelden half mei en hadden geen enkele keer last van muggen, het was afwisselend prachtig zonnig weer en nat tot zeer nat.

Bewegwijzering op de West Highland Way

West Highland Way logo

De bewegwijzering was excellent, we hadden een kaart bij (gekocht in het toeristenkantoor in Milngavie) maar die was eigenlijk niet nodig. Wel leuk om te kijken waar je ongeveer bent.

Tip: Elke dag vertrekken er veel mensen op de West Highland Way. Wij waren met de tent en wandelden de eerste dag een paar km extra dan de etappe van de meeste wandelaars. Zo waren we de rest van de tocht de grootste hoop voor en toch genoeg achter op de mensen die een dag eerder vertrokken waren. We liepen dan ook zeven dagen in relatieve kalmte.

Bevoorrading

Bevoorrading onderweg is geen enkel probleem als je even uitkijkt waar je dorpjes passeert. De West Highland Way is één van de populairste routes in Groot-Brittannië en alle voorzieningen voor trekkers zijn aanwezig. In Glasgow en Fort Williams zijn tal van outdoor winkels en ook onderweg kan je je makkelijk bevoorraden in de dorpjes en op de campings. Ook Gas is er makkelijk te vinden.

Overnachten

Je tent opstellen in de vrije natuur, wildkamperen,  is in Schotland wel toegelaten voor één nacht, natuurlijk zijn er wel regels die zijn samen gevat in de Outdoor Acces Code. Door de drukte op de West Highland Way is er ten Oosten van Loch Lomond een restrictie i.v.m. wildkamperen. In dit deel van Schotland heb je dus op sommige plaatsen een ‘permit‘ nodig.

Verder zijn er tal van campings waar je je tent kan opzetten of kan slapen in een zogenaamde trekkers- of hobbithut. Ook hotels en B&B’s zijn er genoeg langs de trail, eventueel zelfs met bagagevervoer.

 

Weer op de West Highland Way

West Highland Way WEER VOOR DEZE WEEK

Boeken en kaarten West Highland Way

Links

Vragen of opmerkingen? Stel ze onder de foto’s

Foto’s West Highland Way

Vragen en opmerkingen

Geschreven door

caersbart

Hey, welkom op caersbart.be, dit is een persoonlijke webblog om mijn ervaringen te delen en mensen te inspireren. Heb je vragen... shoot! Je kan je me contacteren via info_at_caersbart.be, of via messenger op ons Facebook page fb.com/caersbart.be
© caersbart.be