Calanques de Cassis, hiken op de GR 51 bij Marseille

GR 51: Les Calanques de Cassis – Les Balcons de la Méditerranée!

Calanques de Cassis – Het voelt nog als nacht als ik met 2 jongens de Turnhoutsebaan opdraai. We besloten te voet naar het Centraal station te wandelen vermits de trams op dit uur nog onregelmatig rijden. In een leeg Antwerpen Centraal kunnen we direct op de trein richting Brussel Zuid stappen.

In Mortsel sluit Anouck aan, meter van Nand en één van mijn besties. Ze is superzenuwachtig want het is lang geleden dat ze nog eens zoiets als dit deed. Ooit deden we samen de Cinqueterre, onder een hete zon, met nog jeugdige benen en nog zottere belevenissen. Hashtag nostalgie.

De treinrit naar BXL verloopt vlot, dan naar Parijs om uiteindelijk in Marseille aan te komen met instant zon op onze snoet. Za-lig! Ik heb er belachelijk veel zin in! We checken snel in bij het hotel en gaan op pad want ik heb voor de jongens als verrassing een tour geboekt in het voetbalstadion van Olympic Marseille.

De tour blijkt geen tour maar een blitsbezoek maar de punten zijn gescoord, twee contente gasten. Ze doen nog een ‘wandelingetje’ naar de zee terwijl wij een slechte pasta scoren. We kruipen op tijd onder het dons met nog wat oldschool gegiechel en getetter…. Wie mij kent, weet dat ik het gezellig vind om nog wat te kletsen als ik in bed lig. Beware of Miss Triene. 😉

Dag I: van Ollioules naar La Cadière d’Azur, 22km

“Il ’n y a pas de chemin de bonhour, le bonheur est le chemin.”

Nog snel wat shoppen in de lokale Carrefour en hup, de trein op richting Ollioules. We zijn allemaal nog wat stilletjes, beetje nieuwsgierig naar wat komt.

Eénmaal aangekomen vliegen we erin. De jongens hun tempo ligt beduidend hoger dan het onze en al snel lopen ze een stuk voor ons, luid pratend en zingend.

We worden vrij snel getrakteerd op een stevige klim op een bospad. De truien gaan uit en we zitten elks in eigen gedachten te ploeteren. Boven aangekomen is het uitzicht prachtig en is de zon op ons gezicht pure verwennerij.

De alom gekende mistral moeten we erbij nemen, ‘what the hell‘. Af en toe moet ik tegen de wind gaan hangen om recht te blijven staan. De dominante noordenwind giert langs onze oren, praten zit er niet in. Google geeft als betekenis ‘meesterlijk’…. uhum.

Vals alarm

Het pad dat volgt is avontuur pur sang, op en aan rotsen en dus zijn de GR-streepjes niet altijd even gemakkelijk te vinden. We horen de jongens ver voor ons zingen, hèhè, ze zijn nog in orde.
Na de lunch spelen we ze kwijt en zegt mijn app dat ze richting de zee aan het gaan zijn. Volle paniek want dat is compleet de verkeerde richting. Gelukkig is het vals alarm en blijken ze een andere route genomen te hebben. Dat belooft hier nog voor mijn moederhart.
Wat volgt is een lang stuk asfalt tussen prachtige Toscaans-ogende woningen mét views over wijnranken die mij doen dromen van een sprankelend glas aan een zwembad.

Niet dus want de kilometers tellen en Anouck haar water is op. Gelukkig zijn de mensen gastvrij en krijgen we ergens flesjes water. ‘De meeste mensen deugen…’

Het is tandenbijten, die laatste kilometers. De jongens zijn al op onze slaapplek en wij lassen extra pauzes in en hopen op een terras.  

In het dorp is de bakker gelukkig nog open en scoor ik stokbrood voor morgen en 4 lekkere koeken. Een fris colaatje en wat zielige selfies helpen ons de laatste kilometers tot aan ons huisje. De 2 boys liggen uitgestrekt op de heerlijke bedden en ik verplicht Anouck om als eerste te douchen om stijfheid te vermijden.

Ondertussen prepareer ik het avondeten en bij een prachtige zonsondergang smullen we van een pasta pesto. De zwaarste dag, dachten we toen, hebben we gehad. Team Belgium: “Twelve points!”

Er is geen energie meer voor een gezelschapsspel, sorry jongens, en om 22u gaat het licht letterlijk en figuurlijk uit.

Dag II: van la Cadière d’Azur naar Roquefort-La-Bédoule, 18km

Na een ontbijtje, koffie en zicht op een zonsopgang, gaan we terug en route. De streepjes brengen ons al snel in verwarring waardoor we toch ff de gpx moeten raadplegen.
Die leidt ons naar een weg waar er een bareel is met de boodschap “GR 51 fermé”. Zonder echt na te denken negeren we dit bericht en enkele meters verder wordt de broek afgeritst want het belooft een warme dag te worden. We zitten direct op een rotsig zandpad dat ons naar boven begeleidt. Het is stil, ruw en prachtig. We vallen van de éne ‘oh die kleuren zijn mooi’ naar de ‘kijk, de zee’ tot ‘waar zouden de jongens zitten?’.

Wat een service!

De verscheidenheid is echt indrukwekkend en we worden er stil van. Ja, dat kan dus eh, Katrien die stilvalt. Bij de ‘Grand Caunet’ doen we een plaspauze en lijken we in een park terechtgekomen te zijn. Het pad, dat terug vlot wandelt, blijft komen. Tegen 16u bellen de jongens, of het goed is dat zij bij de winkel al avondeten kopen, pasta met tomatensaus en kaas, en al naar de slaapplek gaan? Wat een service, ook al zijn de ‘druiven’ niet voor ons. Het duurt nog even voor wij aan de winkel arriveren om toch ook wat lekkers te scoren en nog even te genieten van de zon.

Groot is de teleurstelling als bij aankomst het beloofde zwembad leeg is. Dju toch, weg animo.
We vergeten bijna brood en koeken te bestellen voor de volgende dag maar gelukkig is daar Anouck, die zonder schroom in pyjama een bestelling gaat plaatsen. De klusjesman van dienst heeft alvast zijn plezier gehad met twee moekes die een beetje chaotisch georganiseerd waren. Want ja, de kurkentrekker is belangrijk als je een fles wijn wil opendoen.

Dag III: van Roquefort-La-Bédoule naar Cassis, 12km

“Bienvenue dans le Parc national des Calanques”

Het is een beetje een emotionele start vandaag. De jongens geven aan alleen te willen stappen en dat maakt dat ik mijn eigen verwachtingen moet bijstellen. Ik ben blij met mijn compagnon de route die mij even laat ranten en daarna wat rust brengt in mijn hart. We spraken af dat ze elk uur kort inchecken en hun locatie laten aanstaan.

Welcome to the jungle

Het kost mij moeite om het te laten ‘zijn’ maar de route gaat algauw recht omhoog dus veel tijd om er over na te denken heb ik niet. We belanden precies in één of andere jungle, zoveel groene slingerplanten en vooral veel ‘hartjes’, net wat ik nodig heb. Het is een totaal andere omgeving dan de afgelopen twee dagen en ook hier worden we verrast door zoveel schoons. Vooral de paddestoelen zijn spectaculair, het lijkt alsof ze door de grond gepopt zijn. Precies een mol met een witte badmuts! We vinden het woord “tijmzwijm” (meer info in de kleine lettertjes onderaan) uit en dopen onszelf tot “stijgtijgers”.

Calanques de Cassis

Na de jungle volgen de bloemen, de tijm en dan komen we eindelijk aan bij het Parc national des Calanques. En het stelt niet teleur! Astemblief seg, hoe schoon is dat weeral! Gelukzakken in het kwadraat! Slingerende zandpaadjes met prachtige kleuren en zicht op zee. Een frisse wind maar een hoofd vol bewondering. En dan volgt een straffe afdaling waar we allebei op vloeken. Onderweg moet de regenjas aan en we zijn stiekem blij met deze kortere wandeldag.

In Cassis aangekomen treffen we een heerlijk appartementje aan en gaan de hemelsluizen helemaal open. De jongens zijn er nog niet en we zijn benieuwd naar hun verhaal want het uurlijks bericht ‘alles ok’ zegt natuurlijk niks. Terwijl wij het stadje induiken voor een apero, gaan de jongens voor een warme douche en om 18u treffen we elkaar in een restaurantje. Groot is de hilariteit als we erachter komen dat ze niet wisten dat ze hun locatie kunnen zien in hun app en dus vandaag een compleet andere route hebben gelopen. De éne keek naar de route in de app en de andere met google maps ernaast….. plantrekkers! En zo sloten we deze dag met ons viertjes af.

Dag IV: van Cassis naar Les Baumettes, 18km

“Puntje, puntje, puntje, …”

Terwijl de jongens uitslapen beslissen wij om al vroeg op pad te gaan, en gelukkig want toen wisten we nog niet wat ons te wachten stond. Het eerste stuk van de Calanques de Cassis loopt langs de haven van Cassis, via de traverse du soleil en de daarboven gelegen grote, statige villa’s. Tot aan het strand van Port Pin bevinden we ons tussen andere wandelaars en dagjestoeristen.

Een pittige afdaling maakt de knieën week en mijn bezorgdheid over de jongens popt weer op. Een eind verder halen ze ons vlotjes in, een dik uur later vertrokken en ze steken ons voorbij alsof het niks is. Het is wel degelijk gebeurd, de jeugd knalt harder dan wij.

Zwoegen en vloeken

En dan gebeurt het, de éne col na de andere doet ons zwoegen en vloeken. Elke keer denk ik, yes, deze is de laatste maar snel volgt er een nieuwe klim. De route maakt telkens een punt waarbij je bijna 360 graden draait. De ‘puntjes’ volgen elkaar op en we beginnen er mopjes over te maken. Puntje, puntje, puntje, uitroepteken! Van op de Col de Devenson doemt de volgende col op, de Col de la Candelle, wtf, moeten wij daar op?

Een korte plaspauze en wat wederzijdse peptalk later, gaan we de uitdaging aan. Het valt beter mee dan verwacht en op het plateau is het uitzicht grandioos. Het is afzien én genieten. Het is zo onbeschrijflijk mooi en we worden er nederig van. De natuur is hier echt oogverblindend. Een jong koppel, compleet niet voorbereid, met jeans en sneakers en vooral zonder water, volgt hetzelfde pad als ons en we vragen ons af of ze gek zijn geworden.

Eyecandy

Er volgen nog 3 cols en ergens onderweg voel ik lichte paniek omdat we traag vorderen door het vele klimmen en het al 15u is. Rond 17u wordt het donker en ik gok dat we nog maar halverwege zijn. Ik stuur lichtjes ongerust mijn lief (die zijn hike aan de Amalfikust heeft moeten stopzetten wegens een stoere val en bijhorend theatraal dokterverhaal) een bericht want ik wil Anouck niet mee ongerust maken. Het is doorzetten nu want op deze paadjes wil je niet in het donker wandelen.

De jongens sturen dat ze er zijn en nog naar een baai trekken om te gaan zwemmen en wij zetten de pas er stevig in. Op onze laatste afdaling passeert er wat ‘eyecandy’, een krullenboladonis die ons complimenteert met onze tocht. ‘Die pakken we mee’, zeggen we bijna in koor. Dan toch nog milfwaardig, wij? (Het juiste antwoord is uiteraard ‘ja’.)

Tieners & Moekes

Aangekomen bij onze slaapplek vermoeden we dat deze kamer niet in de smaak gaat vallen bij de jongens. Met een mail had ik gevraagd of de 3-persoonskamer een extra matras kon krijgen maar eigenlijk is het een 2-persoonskamer met 2 matjes op de grond. De kamer is dik gevuld en ik kan mij inbeelden dat het voor 2 tieners (15 en 16) geen cadeau is om met 2 moekes een kamer te delen.

Maar goed, het is wat het is. Een douche, een bed en een ontbijt, meer moet het niet zijn. Na hun verhalen over de dag, o.a. het oog in oog staan met een everzwijn (waaat?!), nemen de jongens de bus om in Marseille pizza te gaan eten en wij nestelen ons met droogvoer in gekookt nat onder het dons.
’s Nachts worden we gewekt door Nand die slaapwandelt en dus ons bed als de volgende col beklimt (lees: de kamer was echt klein), gelukkig verloopt de rest van de nacht rustig.

Dag V: van Les Baumettes naar Marseille, 22km

Zwarte streepjes

Het ontbijt zorgt voor de nodige hilariteit. We zijn precies in één of andere gekke commune terecht gekomen. We wagen ons niet aan de zelfgemaakte confituur met vervaldatum 2022 maar de krokodillensnoepjes nemen we met veel plezier mee. Ook vandaag blijven de jongens nog wat chillen als wij al vertrekken. We vullen de muur, behangen met briefjes van de bezoekers, aan met een briefje van onszelf en off we go.

Er staat 22 km op het programma en na gisteren laten we ons niet meer vangen, denken we. Wat we krijgen is baai na baai, prachtig blauw water en spectaculaire vergezichten. De lucht is nog wat onheilspellend maar dat bederft het moment niet. We zijn allebei in modus ‘mijmeren’. Het is straf hoe snel de natuur je zo tot rust brengt en bakken energie geeft, ook al is de stad in dit geval belachelijk dichtbij. Ooit noemde iemand het ‘gipfelglück’ en het dekt de lading volledig. ‘Het gelukzalige gevoel dat je voelt op de bergtop’.

‘Wij zijn van de Kempen’

Ook vandaag halen de jongens ons in. We horen de twee Antwerpse ‘Westel’ supporters al van ver aankomen (‘wij zijn van de Kempen’) waarop ik van aan de andere kant van het pad antwoord (‘wij zijn van Westerloooo…’). Ik krijg een dikke knuffel van Nand die mijn hart nog meer verwarmd en weg zijn ze…. Een tijd later zien we hen van boven op het pad in een baai zwemmen. Zalig onbezonnen!

Tegen de middag staat de zon hoog en zetten we ons op een richel met zicht op zee. Laten we zeggen dat deze vijfdaagse zijn tol begint te eisen. Ik vraag voorzichtig of Anouck nog eens mee wil maar daar moet ze voorlopig nog over nadenken. (en terecht)

Het stukje daarna is mooi maar duidelijk ook een pad dat voor dagjestoeristen haalbaar is. In een dorpje aangekomen trakteren we onszelf op een frisse cola om het laatste stuk aan te vangen. Dat blijkt spannender dan gedacht. We botsen op een stukje recht naar boven klimmen. Ik blokkeer halverwege terwijl Anouck mij probeert te helpen en zelf helemaal in haar nopjes is.

Foutje

We zijn terug alleen en worden getrakteerd op een show van drie oldschool dubbeldekker vliegtuigjes. We applaudisseren voor deze privéshow en het geeft ons de nodige energie om nog ff te knallen.
En dan maak ik de fout om te zeggen dat we i.p.v. door de stad nog langs een pad kunnen dat wel meevalt en eindigt in een park. Tien minuten later vervloek ik mezelf en besef ik dat dat geen goede beslissing was. Wat volgt is nog een waanzinnige klim op lossen stenen op een pad met zwarte streepjes.

We weten allebei wat ‘zwart’ betekent maar geen van beiden durft het luidop zeggen. De opluchting is heel groot als we ander volk tegenkomen en het pad eindelijk terug begint te dalen….. Het nadert 17u als we uiteindelijk in het ‘zogenaamde park’ belanden en Anouck heel veel pijn heeft. Aan de uitgang zoek ik snel de dichtstbijzijnde bushalte naar het hotel en met haar laatste restje energie neemt ze de 2 verdiepingen naar onze kamer.

De jongens zijn net aangekomen en verontwaardigd dat wij het laatste stuk met de bus gedaan hebben terwijl zij nog 4 km door de stad zijn gewandeld.
We eten in een Indisch restaurant, inclusief zwaar snuivende man en genieten daarna nog van de prachtige jacuzzi om een heel mooie reis samen af te sluiten. Als ik twee weken later verjaar en mijn zoon op zijn briefje de hashtag ‘hikemaatje’ schrijft, weet ik dat dit een geslaagde trip was. Hartjes voor ons allevier!

*tijmzwijm: als je een scheetje laat, zittend op een wilde tijmplant, valt jouw hikemaatje in ‘tijmzwijm’ (I know, flauw mopje 😉)

Kaart Calanques de Cassis

Calanques de Cassis GPX

Praktische informatie Calanques de Cassis

Vervoer naar Marseille

Auto

Van uit Antwerpen is het een kleine 1070 kilometer tot in Marseille.

Openbaar vervoer naar de Calanques de Cassis

De snelste manier om met de trein naar de Calanques de Cassis te geraken is met de trein naar Parijs en daar overstappen op de TGV naar Marseille. Reken een zeven uur. Dienstrekelingen vind je op de website van de NMBS Internationaal.

Vanuit Marseille namen we de trein naar Oullioulles waar we aan onze vijfdaagse begonnen, deze trein rijdt heel regelmatig en je doet er een klein uurtje over.

Vliegtuig

Verschillende maatschappijen vliegen op de luchthaven van Marseille

Bewegwijzering

De bewegwijzering op de GR 51 is zoals op bijna alle Grote Routepaden de kenmerkende wit-rode streepjes.

Gidsen en kaarten

Deze route is een deel van de GR51 Balcon de la Méditerranée tussen De Menton (Alpes-Maritimes) en La Madrague (Bouches-du-Rhône). Jaren geleden verscheen er een gids voor de GR 51, maar die is niet meer verkrijgbaar.

Bevoorrading op de GR 51

Onderweg kom je enkele dorpjes tegen waar je je kan bevoorraden, één keer voorbij Cassis is er nog heel weinig waar je inkopen kan doen en moet je je naar de buitenwijken van Marseille begeven. Op de toeristische stukjes van de Calanques kom je wel eens een café tegen.

Overnachten

Op deze vijfdaagse zijn er meerdere mogelijkheden om te overnachten. Soms was het wel wat zoeken, vooral rond de Calanques de Cassis waren er minder mogelijkheden. Daardoor hadden we enkele pittige etappes maar ook een kortere etappe.

In Roquefort-la-Bédoule kwamen we ook nog een toffe refuge tegen.

Onze verblijfplaatsen:

• Oulioulles – La Cadiere d’Azur
• La Cadiere d’Azur – Roquefort-la-Bédoule
• Roquefort-la-Bédoule – Cassis
• Cassis – Les Baumettes (buitenwijken Marseille)
• Les Baumettes – Marseille

Er zijn een paar campings (zie kaart). Wildkamperen in de Calanques de Cassis is ten strengste verboden. Het gebied is een nationaal park en de regels verbieden kamperen, vuur maken en afval achterlaten om het milieu te beschermen. Als je wilt overnachten in de omgeving, kun je het beste een van de nabijgelegen georganiseerde campings overwegen of een hotel/B&B boeken in Cassis. 

Weer Calanques de Cassis

MARSEILLE WEER DEZE WEEK

Links

• Volg ons op Facebook, Instagram
• Vond je dit verslag nuttig? Geef ons een toffe review ❤️
• Meer tochten in Frankrijk

Foto’s Calanques de Cassis

Vragen en opmerkingen over de GR 51 – Calanques de Cassis

Heb je een vraag of een opmerking? Stel ze helemaal onderaan deze pagina.